Reclame |
Selected item |
Symptoombestrijding versus genezing...
In essentie kun je een parallel trekken tussen je huis en je lichaam, als je huis begint te kraken of de verf van de ramen begint te bladderen dan weet je dat er iets niet in de haak is. Je huis geeft signalen af die aangeven dat er iets mis aan het gaan is, negeer je deze signalen dan zal je huis langzaam in verval raken. Het bizarre is dat mensen vaak beter voor hun huis zorgen dan voor hun lichaam.
Vermoeidheid, hoofdpijn, buikpijn, hoge bloeddruk, verhoogde cholesterol, ‘ouderdomsdiabetes’ en trombose zijn vaak duidelijke signalen dat er zaken in je lichaam niet helemaal goed lopen. Dit begint op kleine schaal, waarbij een paracetamol of aspirine nog wel een uitkomst bied. Bij mensen met overgewicht of een ongezonde levensstijl zijn dit de eerste tekenen dat hun lichaam in verval aan het raken is. In een huis met wat gebladderde verf is het nog steeds prima leven dus echt veel last hebben mensen er vaak niet van. Pas als de symptomen vervelend beginnen te worden komen mensen er achter dat ze echt iets hebben en dan gaat de medicijnenmolen lopen. Zodra je eenmaal aan de pillen zit worden het er eigenlijk in de loop der jaren bijna altijd meer, slechts hoogst zelden worden het er minder. Medicijnen heten in het Engels niet voor niks drugs… Maken deze medicijnen je beter? Nee! Zodra je stopt met je medicatie komen de symptomen weer terug. Hoef je niet meer naar het ziekenhuis omdat je pillen hebt? Nee! Je moet geregeld op controle en elk jaar loopt je eigen risico weer sneller vol. Na dat punt maakt het je financieel gezien niet meer uit, jou kost het toch niks extra.
Het probleem hierbij is dat de medicatie alleen de symptomen aanpakt, patiënten zijn allang blij dat hun huis niet meer kraakt. Daarbij stappen ze heel makkelijk heen over het feit dat hun onzichtbare fundering op rotte palen staat te wankelen. In een reclame voor maagzuurremmers zul je nooit horen dat je met ontspannen en gevarieerd eten op vaste momenten je geen maagzuurremmers meer hoeft te kopen. Medicijnenproducenten van bloedverdunners zetten niet op hun bijsluiter dat het medicijn en alle nare bijverschijnselen voorkomen kunnen worden door het eten van minder verzadigde vetten of het stoppen met roken. Het ziekenhuis laat je gerust twee keer per jaar langskomen voor controle om het bedrag wat zij binnen de huidige systematiek krijgen te optimaliseren. Zo kan ik nog wel even doorgaan en eigenlijk is het ook geen hogere wiskunde, de gezondheidszorg verdiend alleen geld aan zieke mensen, hoe meer zieke mensen hoe meer geld er verdiend kan worden.
Onmogelijkheid...
Stel je hebt 5.000 potentiële medicijnen, na langdurige evaluatie op de ‘tekentafel’ blijven hiervan 250 potentiële medicijnen over, waarvan na veelvuldig testen slechts 1 medicijn overblijft wat daadwerkelijk gebruikt mag worden. In zijn totaliteit kan dit proces makkelijk 10 jaar beslaan. Dit kost veel geld, dit kost extreem veel geld, wat min of meer wil zeggen dat dit geld terugverdiend moet worden. Hiervoor vraagt het bedrijf dat het medicijn ontwikkeld patenten aan om ervoor te zorgen dat zij een x aantal jaar een monopolie op dit medicijn hebben. Tot dusver is dit totaal niet onlogisch, een bedrijf maakt veel kosten om een medicijn te ontwikkelen en vraagt daarna een hoge prijs om dit terug te verdienen. Dit systeem heeft echter twee grote nadelen.
Medicijnen die niet gepatenteerd kunnen worden zijn de moeite van het onderzoeken door de farmacie niet waard. Daarnaast zijn medicijnen die je daadwerkelijk genezen minder rendabel dan medicijnen die de ziekteverschijnselen onderdrukken.
In 1996 was er een man die naar eigen zeggen bij toeval een geneesmiddel voor malaria vond. Het betreft Jim Humble, een metaalkundige die op zoek was naar goud in de jungles van Zuid-Amerika. Eén van zijn expeditieleden kreeg malaria in een gebied waarvan gezegd werd dat er geen malaria heerste. Terwijl dit expeditielid min of meer op sterven lag gaf Jim Humble hem water dat hij had gezuiverd met gestabiliseerde zuurstof. Binnen een paar uur was de man zijn symptomen kwijt en kon hij weer rechtop zitten. Hij werd helemaal beter. Waarschijnlijk is dit verhaal aanzienlijk geromantiseerd aangezien meerdere bronnen het verhaal allemaal iets anders vertellen. Het kwam er op neer dat Jim Humble met deze wonderbaarlijke genezing in zijn achterhoofd naar Afrika is gegaan en daar naar eigen zeggen 75.000 mensen heeft genezen van malaria. Tijdens die testen kwam hij er achter dat een natriumchloriet oplossing in combinatie met citroenzuur de beste resultaten gaf. Hij heeft dit getracht te delen met de medische wereld, maar meer dan hoongelach viel hem niet ten deel. Toch heeft hij het op de markt gebracht onder de naam Miracle Mineral Solution (marketingtechnisch niet de beste naam ooit…). De componenten van dit medicijn zijn niet te patenteren.
Ik beweer niet dat Jim Humble gelijk of ongelijk heeft, ik gebruik dit voorbeeld slechts om een punt te maken over hoe de medische wereld in elkaar steekt. In mijn ogen schokkend. Jim Humble werd door de medische wereld onmiddellijk uitgekotst, er werd niet naar zijn resultaten gekeken, hij kreeg een stempel kwakzalver en daar was het klaar mee.
Jim Humble had namelijk niet het standaard proces van ontwikkeling en testen gevolgd. Na laboratoriumtesten dient het medicijn in drie fasen op mensen getest te worden voor het als medicijn ingediend kan worden bij de Food and Drug Administration (FDA). Het moest wel kwakzalverij zijn omdat hij deze fasen niet had doorlopen. Gemiddeld kost dit proces echter per medicijn $ 360.000.000,-. Verdacht weinig mensen hebben dit op hun bankrekening staan. Hoe sprokkel je in onze maatschappij zo’n groo bedrag bij elkaar? Door geldschieters te vinden! Wat willen geldschieters? Rendement! Wat krijg je gegarandeerd niet op iets wat je niet kan patenteren? Rendement! Alles wat niet gepatenteerd kan worden maar wel een geneeskrachtige werking heeft zal dus altijd als kwakzalverij bestempeld worden. Alles wat niet gepatenteerd kan worden zal nooit de stappen doorlopen die nodig zijn om door de FDA goedgekeurd te worden, omdat dit astronomisch veel geld kost, zonder dat er gegarandeerd rendement tegenover staat.
Jim Humble is daarnaast een echte duivel, hij laat mensen iets innemen wat gewoon gelijk is aan bleekmiddel. Dat is natuurlijk zo giftig als maar zijn kan, één slok en je zou zo maar dood kunnen gaan! O nee! Dit is natuurlijk een waardeloos argument als je enigszins bekend bent in de wereld van medicijnen. Neem vingerhoedskruid, dit bevat een stof genaamd digoxine, een stof die extreem giftig en dodelijk is, maar die in kleine hoeveelheden veelvuldig gebruikt wordt in medicatie tegen atriumfibrilleren (hartritmestoornissen). Neem aspirine, 15 aspirines maken je hartstikke dood, 1 aspirine kan weinig kwaad. Dan heb ik het nog niet eens gehad over bijwerkingen van bijna alle medicijnen of de aanslag van medicijnen op je lever, maag of andere organen. Daarnaast is er niks mis met bleekmiddel. Chloor is ook een bleekmiddel, weerhoud dat iemand er van om lekker in het zwembad te gaan zwemmen? De zon is een bleekmiddel, weerhoud dat iemand er van om lekker in de zon te gaan wandelen? Zelfs citroensap is een bleekmiddel. Natriumchloriet zit ook in bijvoorbeeld tandpasta. Natriumchloriet na oxidatie wordt ook gebruikt om water te zuiveren. Bizar dat het hierin wel gebruikt mag worden en niemand heel hard roept dat ze zuivere bleek aan het drinken zijn.
Jim Humble beweert in essentie dat zijn medicijn niet alle bacteriën en virussen rücksichtslos dood maakt, maar dat het je afweersysteem een wapenarsenaal verschaft wat ingezet kan worden tegen alles wat schadelijk is. Ter illustratie een zeer versimpeld voorbeeld. Je lichaam is constant cellen aan het delen, gaat die celdeling een keer fout dan ruimt je lichaam dit op, dit gebeurt dagelijks en is helemaal niet raar. Gaat die celdeling fout en kan je lichaam het niet meer opruimen (extreme omstandigheden) dan ontstaat kanker. Je gaat een traject in van operaties, bestraling en chemotherapie. Dit met als doel de snel delende cellen aan te pakken, maar met als bijkomstigheid dat al je goede cellen ook een flinke klap te verduren krijgen. Het voorbeeld van operaties, bestraling en chemotherapie maakt je afweersysteem helemaal kapot in de hoop ook de kankercellen aan te pakken. Het voorbeeld van Jim Humble versterkt je lichaam en geeft het de mogelijkheid zichzelf weer te herstellen, zoals het normaal ook doet. Niet onlogisch toch? Je lichaam is tenslotte gewend aan zichzelf herstellen. Als ik spierpijn heb en flink wat kwark eet heeft mijn lichaam bouwstenen (eiwitten) om mijn spieren te herstellen. Vitaminen en mineralen helpen je immuunsysteem op volle sterkte te blijven. Waarom kunnen er niet meer stoffen zijn die mijn lichaam een handje helpen? Daarnaast klinkt de variant die Jim Humble voorstelt een stuk prettiger dan het slopende alternatief wat je in het ziekenhuis aangeboden krijgt. Wegens de eerder benoemde barrières zal hard bewijs op korte termijn moeilijk te leveren zijn.
In het midden latend of Jim Humble een charlatan of een koning is laat dit voorbeeld wel heel duidelijk zien dat de barrières die uit naam van onze gezondheid zijn opgeworpen onze gezondheid juist kunnen schaden. Vooral omdat het barrières zijn die veel geld kosten en dus ook terugverdiend moeten worden. Het gevaarlijke is dat de zorg op onze grootste angst inspeelt: doodgaan. Angst is een slechte raadgever. Als de specialist zegt doe x want anders ga je dood dan doen we meestal x en kijken we niet verder. Kom je aan met een medicijn wat naar eigen zeggen malaria, kanker, aids en een lading andere ziektes helpt genezen dan ben je een miljardenbusiness de nek om aan het draaien. Dat zal een miljardenbusiness nooit laten gebeuren. De gezondheidszorg en de farmacie willen namelijk geld verdienen en dit gaat niet gebeuren als iedereen beter wordt van een potje honing met kaneel of citroenzuur met natriumchloriet.
Slechtste idee ooit...
Marktwerking. Een mooi woord wat tegenwoordig min of meer ons leven bepaald. Bijna alles wat we eten, drinken en kopen komt tot stand door marktwerking. Tank je aan de benzinepomp en schrik je weer van de prijzen dan weet je dat de olie producerende landen de oliekraan een tikkeltje dichter hebben gedraaid om de prijzen wat op te drijven. Drink je een pak melk leeg dan kun je er donder op zeggen dat er liters melk zijn weggegooid om een te groot aanbod en te lage prijs te voorkomen. Zo zijn er legio voorbeelden van marktwerking te noemen. In essentie is marktwerking niet meer dan de balans tussen vraag en aanbod. Wordt het aanbod groter en blijft de vraag gelijk dan zullen de prijzen dalen. Wordt de vraag groter en blijft het aanbod gelijk dan zullen de prijzen stijgen. Vraagt bij identieke producten bedrijf x een lager bedrag dan bedrijf y dan zal bedrijf x klanten winnen en bedrijf y klanten verliezen. Zeer logisch. In Nederland is geprobeerd dit principe in de gezondheidszorg in te passen. In mijn ogen de grootste fout die ze in de gezondheidszorg hadden kunnen maken.
Het eerste probleem. Stel je gaat een televisie kopen, je weet precies welk product je gaat kopen, vind je die 42 inch televisie nog wat te duur dan kun je een maand of twee wachten tot hij in prijs daalt… Stel je bent ziek, je hebt geen idee wat je uiteindelijk gaat kopen omdat je ook niet weet wat voor ziekte je hebt. Je kan pas prijzen gaan vergelijken als je weet wat je wil gaan kopen. Daarnaast gaat het om je gezondheid en kun je niet even een jaartje wachten om te zien of de prijzen nog een beetje dalen.
Het tweede probleem. Je weet welke merk je wil en je gaat kijken waar je televisies kan kopen. Je komt er achter dat in een straal van 50 kilometer om je woonplaats precies één multimediazaak beschikbaar is waar ze televisies verkopen. In geen velden of wegen is er fatsoenlijke concurrentie te vinden… Stel dat de huisarts aangeeft dat er iets met je hart is en hij verwijst je door naar het ziekenhuis. Qua keuze word je nogal belemmerd door de spreiding van ziekenhuizen, je hebt geen winkelstraat om de hoek met allemaal ziekenhuizen die op kwaliteit en prijs moeten concurreren.
Het derde probleem. Je komt aan in de multimediazaak en deze staat vol met televisies. Alleen geen enkele televisie heeft een prijskaartje en ook de medewerker kan je niet verder helpen. Pas als je een combinatie van een televisie met wat accessoires hebt gekocht kan hij aan de hand van een programma uitrekenen wat het je gaat kosten... Het klinkt te gek voor woorden, maar in het ziekenhuis gaat het er zo aan toe. De bedoeling is dat de specialist een diagnose stelt en zo gericht mogelijk op zoek gaat naar je aandoening. Er worden allemaal onderzoeken uitgevoerd en deze worden in een programma (grouper) gegooid. De grouper leidt dan pas aan de hand van een beslissingsboom af welk bedrag jij moet gaan betalen. Hierbij ‘optimaliseren’ veel ziekenhuizen deze uitslagen ook nog eens om meer geld te kunnen vragen. Er wordt gekeken welke onderzoeken er nog bij kunnen zodat het ziekenhuis meer in rekening kan brengen. Zo worden er extra laboratoriumtests gedaan en krijg je vaak nog een telefonisch consult aan je broek.
Het vierde probleem. Na aankoop van je televisie heb je genoeg uitgegeven om te voldoen aan de ‘gratis televisie’ wet. Heb je in de loop van het jaar een tweede televisie nodig, geen zorgen, de rest van Nederland betaald er aan mee… Stel je bent maar naar je lokale ziekenhuis gegaan en moest één keer komen voor wat onderzoeken en twee keer voor consult. Ze hebben iets gevonden en geven je medicatie. De rekening is hoger dan je eigen risico, zodra je deze magische grens hebt doorbroken maakt het je prijstechnisch eigenlijk niks meer uit. Mensen gaan nodeloos gebruik maken van zorg. Alles wat je nog even snel dit jaar kan laten onderzoeken laat je ook onderzoeken, aangezien je eigen risico al vol is en het dus ‘gratis’ is.
Het vijfde probleem. Uiteraard ga je een tweede televisie halen, je komt weer bij de winkel aan en daar vertellen ze je over twee maanden terug te komen wat de televisies zijn op. Er zijn te weinig opgeleide televisiemakers en de vraag naar gratis televisies loopt tegen het jaareinde de spuigaten uit… Dit gebeurt letterlijk in het ziekenhuis ook. Je hebt last van je kleine teen, maar er blijkt een wachttijd te zijn van twee maanden. Gelukkig kan je in december nog langskomen voor een onderzoek en een aansluitend consult. Eenmaal bij de specialist vraag je waarom er een wachttijd is en de specialist geeft aan dat er op het gebied van kleine tenen een tekort aan specialisten is. Er is marktwerking ingevoerd in een markt met een laag aanbod en een grote vraag. Er is een tekort aan specialisten. Er is een beperkt aantal opleidingsplekken beschikbaar. Daartegenover maken we collectief steeds meer gebruik van de zorg, zeker als ons eigen risico op is, want dan kost het ‘niks’ meer.
Het voorbeeld met de televisie is natuurlijk absurd, maar zo gaat het er dus in de zorg echt aan toe. Al deze problemen dragen bij aan het feit dat marktwerking in de zorg gewoon niet kan werken. Ze zorgen er in de praktijk voor dat de prijzen veel hoger zijn dan noodzakelijk. Er is geen incentive om efficiënter te gaan werken, betere zorg te gaan leveren of patiënten die niet echt iets hebben te weren.
Heel erg zwart wit komt het er op neer dat in de gezondheidszorg iemand beter maken gestraft wordt terwijl iemand ziek laten beloond wordt. Als je iemand beter maakt krijg je eenmalig een vergoeding en dan zie je deze persoon niet meer terug. Als je iemand zich beter laat voelen terwijl deze persoon nog gewoon ziek is dan heb je een levenslange klant gewonnen. Verder is het voor een niet-patenteerbaar chemische component met genezende werking onmogelijk om een medicijn te worden door de financiële barrières die zijn opgeworpen om kwakzalverij te voorkomen. Daar weer bovenop is er in Nederland marktwerking ingevoerd in een tak van sport die daar extreem ongeschikt voor is.